ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II. JEGO ODPOWIEDZIALNOŚĆ W WIEKU NARODZINY
Aktualności
W „Polskim Kole Kulturowym” nie mogliśmy pozwolić, aby tak wielkie wydarzenie minęło, ponieważ nasza instytucja nosi imię świętego, nie poświęcając kilku słów pamięci tak wybitnego polskiego patrioty i oświeconego sługi Bożego, który poświęcił swoje istnienie Bogu i ludziom. aż do ostatniego tchu.
Karol Jósef Wojtyła urodził się w Wadowicach, małym miasteczku położonym 50 km. Z Krakowa, 18 maja 1920 r.
Był najmłodszym z dzieci Karola Wojtyły, głęboko religijnego podoficera w armii austro-węgierskiej i Emilii Kaczorowskiej pochodzenia litewskiego.
Musimy pamiętać, że Polska odzyskała niepodległość i suwerenność w 1918 r. Po kolejnych trzech podziałach terytorialnych od 1772, 1793 i 1795 r. Między trzema sąsiadującymi mocarstwami, Rosją, Prusami i Austro-Węgrami; to znaczy, że Karol urodził się w odrodzonej Polsce i w pełni sprawując swą suwerenność polityczną.
Stracił matkę w wieku 9 lat i ojca w wieku 21 lat.
Studia średnie ukończył w Gimnazjum im. Marcina Wadomity w Wadowicach, przyjmując Sakrament Bierzmowania w wieku 18 lat.
W 1938 r. Rozpoczął studia uniwersyteckie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, uzyskując stopień naukowy z języka i literatury polskiej, gdzie również dał początek powołaniu teatralnemu.
Po inwazji nazistów w 1939 r., Która zamknęła uniwersytet, zaczął pracować jako robotnik, aby zarobić na życie i uniknąć deportacji do Niemiec.
W 1942 r. Rozpoczął formację zakonną w tajnym krakowskim seminarium duchownym pod przewodnictwem arcybiskupa kardynała Adama Stefana Sapiehy. Pod koniec II wojny światowej święcenia kapłańskie przyjął święcenia kapłańskie 1 listopada 1946 r. W wieku 26 lat.
Następnie rozpoczyna się jego niezwykła podróż do świętości: w 1948 r. Uzyskał doktorat z teologii w Rzymie. Jego praca magisterska dotyczyła wiary w dzieła Świętego Jana od Krzyża. W 1958 r. Został powołany przez Piusa XII, biskupa pomocniczego Krakowa. W 1964 r. Został mianowany przez arcybiskupa krakowskiego Pawła VI. W 1967 roku został mianowany kardynałem przez samego papieża.
16 października 1978 r. Został wybrany na następcę Jana Pawła I. Był 264. papieżem Kościoła katolickiego; pierwszy papież spoza Włoch od czasu Hadriana VI (1522–1523); pierwszy polski papież i najmłodszy od Piusa IX.
Karol Wojtiła pokazuje niezwykły profil wśród rzymskich papieży: robotnika, aktora, dramaturga, poety, alpinisty, poliglota, o wielkiej przewadze nad młodymi ludźmi, a także z osobistym doświadczeniem sprawowania swej posługi pod dyktaturą nazizmu i komunizmu, znając głęboko duchowość Europy Wschodniej.
Jak żaden z jego poprzedników, Jan Paweł II wyróżniał się ogromnym wpływem wywieranym przez niezliczone narody na niestrudzenie podróżujący po świecie w jego dziele ewangelizacji, która wywyższa samych siebie i nieznajomych oraz za duchowe podejście do swojej trzody w czterech głównych punktach. W ten sposób staje się niezwykłym pasterzem dusz oddanych rozmnażaniu swojej trzody na całym obliczu ziemi, a także, dlaczego nie, niestrudzonym orędownikiem ekumenizmu, w którym jego wiara bez uszczerbku wyróżnia, ale się nie rozdziela.
Wiele można powiedzieć o jego pontyfikacie, jego energicznym nabożeństwie do Dziewicy Maryi od najmłodszych lat. Jego praca teologiczna, niezliczone encykliki, praca filozoficzna, wkład w etykę, badanie związków między teologią, filozofią i nauką wyrażone w encyklice „Fides et Ratio”.
Biorąc pod uwagę nasze skromne zadanie szerzenia polskiej kultury w kraju, który hojnie powitał naszych przodków, nie możemy nie wspomnieć, że 24 stycznia 1979 r. Przyjął prośbę o mediację w konflikcie granicznym między Argentyną a Chile, co znacznie przyczyniło się do aby uniknąć rozlewu krwi między dwoma narodami siostrzanymi. I że w czerwcu 1982 r. Złożył wizytę duszpasterską w Argentynie w związku z konfliktem wojennym z Wielką Brytanią o Falklandy.
Musimy również pamiętać, że 2 czerwca 1979 r. Odbył drugą wizytę pasterską poza Włochami w Polsce. Tam, gdzie wygłasza swoją historyczną homilię na Placu Zwycięstwa w Warszawie: „Nie można zrozumieć historii narodu polskiego bez Chrystusa”.
Rozpoczyna proces świadomości politycznej, który wraz z liderem związku „Solidarności” Lechem Wałęsą osiąga punkt kulminacyjny w wyzwoleniu jarzma komunistycznego w 1989 r., Które podbiło naród polski przez 45 lat, od zakończenia II wojny światowej.
Pamiętajmy o jego encyklikach: „Redeptor Hominis” (o odkupieniu i godności rodzaju ludzkiego); „Dives in Misericordia” (na łaskę Boga); „Laborem exercens” (na temat pracy ludzkiej); „Slavorum Apostoli” (o słowiańskich apostołach); „Dominum et vivificantem” (o Duchu Świętym); „Redemptoris Mater (o życiu Najświętszej Dziewicy); „Sollicitudo Rei Socialis” (w kwestii społecznej); „Centesimus Annus” (o doktrynie społecznej) i „Veritatis Splendor”; (w niektórych podstawowych kwestiach dotyczących moralności Kościoła).
Jego książki: „Przekraczanie progu nadziei”; „Dar i tajemnica. W pięćdziesiątą rocznicę mego kapłaństwa ”; „Wiersze„ tryptyku rzymskiego ”; „Pamięć i tożsamość” i „Wstań! Chodźmy!”.
Niezliczone listy apostolskie, listy pasterskie, orędzia, instrukcje, adhortacje, ogromna ilość dokumentów papieskich, które utrwalają ogromne i niezbywalne zadanie ewangelizacji.
Tytaniczne, nadludzkie dzieło, które można wytłumaczyć jedynie siłą modlitwy i wiary w Boga.
Pamiętać o nim w stulecie jego urodzin, to pokornie podziękować temu wybitnemu polskiemu świętemu za jego niezmierzone dziedzictwo i przykład.
Przysięgnijmy, że jego pamięć da nam siłę, aby nie rezygnować z podjętej pracy, a miłosierdzie Boże nie porzuci nas w tym burzliwym oceanie naszej ludzkiej niepewności i że będzie to przykład świętości dla wszystkich, jak Kościół zaproponował, z chwila, kiedy został rozpoznany za swoje heroiczne cnoty, podnosząc go na ołtarze.
Jacek Piechocki
jacekpiechocki@yahoo.com.ar
